-
- W szczękach wieloryba
-
- W szczękach wieloryba
-
- W szczękach wieloryba
-
- Streetart w Paamiut
-
- Kościoły to ważne miejsce dla społeczności inuickich
-
- Muzeum Paamiut – dawne łodzie rybackie
-
- Dzwon w Muzeum Paamiut
-
- Muzeum – dawny wystrój domu
-
- Muzeum Paamiut – tradycyjny strój Inuitek. Kolor butków zależy od statusu matrymonialnego 😉
-
- Muzeum Paamiut – tradycyjny strój Inuitek. Kolor butków zależy od statusu matrymonialnego 😉
-
- Muzeum w Paamiut – zdjęcie wioski zimą
-
- Muzeum w Paamiut – posąg Matki Morze
-
- Muzeum w Paamiut
-
- Muzeum Paamiut – tradycyjny strój Inuitek. Kolor butków zależy od statusu matrymonialnego 😉
-
- Muzeum Paamiut – skóra niedźwiedzia polarnego….
-
- Muzeum Paamiut
-
- Muzeum Paamiut
-
- Muzeum Paamiut – pierwszy strój nurkowy Inuitów. Jest wykonany z foczej skóry!
-
- Muzeum Paamiut
-
- Muzeum Paamiut
-
- Muzeum Paamiut – dawne łodzie rybackie
-
- Pan Kustosz Muzeum w Paamiut i Ola, Magda i Ania
-
- Kościoły to ważne miejsce dla społeczności inuickich
-
- Kajakarze na kanale miejskim
-
- Trofea myśliwych inuickich
-
- Blokowisko Paamiut
-
- Blokowisko Paamiut
-
- Boisko w Paamiut. W drodze pod prysznic
-
- Paamiut w nocnej mgle
-
- Domek torfowy
-
- Paamiut z wody. Mgła to częsty towarzysz rejsów w Arktyce
-
- Spalony wrak u wejścia do Paamiiut
![[PL/ENG] 21 dni. Tyle zajął nam przelot z Meksyku, z Morza Corteza na Markizy, na Polinezji Francuskiej. 2983 mile morskie. Wszystkie na żaglach, z wyjątkiem kilku godzin kiedy nie wytrzymaliśmy strzelania żagli i przepłynęliśmy strefę ciszy. Płynęliśmy sobie w cztery osoby.
.
Pierwszy tydzień to przyzwyczajanie się. Z każdym dniem ciało co raz lepiej przywyka do bujania, do przechyłu. W drugim tygodniu głowa w końcu ogarnia, że brzegu nie widać, dookoła bezkresny ocean a w telefonie cisza, bo zasięgu brak. No dobra, coś tam telefon się odzywa bo dzięki IridiumGo! mamy połączenie satelitarne. Ale detoks trwa. W trzecim tygodniu człowiek już jest przyzwyczajony. Czasami aż wydaje się, że innego życia nie ma. Ale jak zostają ostatnie 500 mil do celu to trochę zaczyna się już czas wydłużać i przeciągać. Aż w końcu ktoś krzyknie: „jest! Ląd!”. I nagle pojawia się dziwna mieszanka emocji - niby się cieszysz, że to koniec, że zaraz poczujesz zapach lądu i usłyszysz śpiew ptaków. A z drugiej, jakoś tak smutno, że się kończy coś do czego się już zdarzyłaś/eś przyzwyczaić.
.
ENG 21 days. This is how long it took us to sail from Mexico, from the Sea of Cortez to Marquesas, in French Polynesia. 2,983 nautical miles. All on sails, except for a few hours when we crossed the silence zone. There were four of us in a crew.
.
The first week body gets used to rocking and rolling. In the second week, the head finally accepts that the shore cannot be seen, there is an endless ocean around and there is silence on the phone, because there is no coverage. Okay, something's on the phone because thanks to IridiumGo! @iridium_global we have a satellite connection. But the detox continues. In the third week, you are used to it. It even seems that there is no other life. But when the last 500 miles are left to the destination, the time is getting longer and longer. Until finally someone shouts: "here it is! Land!". And suddenly there is a strange mixture of emotions - you are kind of glad that this is the end, that you will immediately smell the land and hear birds singing. And on the other hand, it's so sad that something you've already got used to ends.
.
#sailingcrystal](https://skiff.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)