Odgrzewanie pierogów w sztormie

Wypływamy na Bermudy!

Z Lunenburga wypłynęliśmy dokładnie o północy 29go listopada. Był to dobry moment żeby zrobić użytek z ogromnego niżu, którego centrum oscylowało jakieś 200 mil na wschód od nas. Ten gigantyczny system swoim zasięgiem obejmował nawet odległą Florydę.

Na naszej trasie miało wiać do 40 węzłów, z kierunku lekki baksztag. I tak też wiało. Przez noc wiatr się powoli rozkręcał, by osiągnąć pełną moc w ciągu dnia w czwartek. Mimo, że nieśliśmy w sumie może z 15m2 żagli, osiągaliśmy prędkości 7-8 węzłów.

Akrobacje w kambuzie

Niestety fala rozbudowywała się dość szybko i środek Crystala przypominał trochę pralkę. Odgrzanie zamrożonych pierogów to był maks, na co było nas stać w kambuzie. Zmywanie po obiedzie przypominało trochę połączenie gimnastyki, żonglerki i popisów kaskaderskich. Na szczęście latające noże i garnki nie wyrządziły żadnych szkód. Chyba po naszej długiej przerwie musimy na nowo przyzwyczaić się do kambuzowych manewrów w sztormie.

W końcu doganiamy ciepło

Po czwartku, wiatr zaczął trochę przysiadać. Od piątku rano powoli rozwijamy coraz więcej żagla, a jachtem rzuca coraz mniej. Po nieco ponad 30 godzinach żeglugi, temperatura powietrza wzrosła z 2 do 8, a temperatura wody z 5 do 18 stopni C. W ciągu doby powinniśmy przecinać Golfstrom i powinno się zrobić zupełnie ciepło.

A czy pamiętacie nowozelandzki jacht Kiwi Roa? Razem z nami próbowali przepłynąć Przejście Północno-Zachodnie. Tak jak my zawrócili do Kanady i powoli zmierzają na południe. No więc, Kiwi Roa podczas wczorajszego sztormu stał zacumowany na wysepce St. Pierre (pod Nową Funlandią), bardzo blisko epicentrum niżu, który tak dziarsko pchał nas na południe. Lokalna szkoła żeglarska zanotowała tam najsilniejszy podmuch wiatru 89 węzłów! Marlyse napisała nam dzisiaj, że bali się że odlecą razem z keją. Na szczęście, i keja i cumy wytrzymały i możliwe, że spotkamy się z tą sympatyczną parą na Bermudach.

Do celu mamy juz mniej niż 500 mil 😉